سوئیچ دی لینک DES-1026G - Switch D-Link With 2 Built-in Copper Gigabit Connections مدل جدید سوئیچ های قدرتمند شرکت دی لینک می باشد که از تمامی استاندارهای لازم برخوردار است و کیفیت بالای این محصول باعث شده تا رضایت حداکثری کاربران را به دنبال داشته باشد. این مدل مجهز به 24 پورت شبکه 10/100Mbps port مگابیت می باشد و سرعت و امنیت بسیار بالایی دارد.

سوئيچ همانند Router که امکان ارتباط بين چندين شبکه را فراهم می نمايد ، امکان ارتباط گره های متفاوت ( معمولا" کامپيوتر ) يک شبکه را مستقيما" با يکديگر فراهم می نمايد. شبکه ها و سوئيچ ها دارای انواع متفاوتی می باشند. سوئيچ هائی که برای هر يک از اتصالات موجود در يک شبکه داخلی استفاده می گردند ، سوئيچ های LAN ناميده می شوند. اين نوع سوئيچ ها مجموعه ای از ارتباطات شبکه را بين صرفا" دو دستگاه که قصد ارتباط با يکديگر را دارند ، در زمان مورد نظر ايجاد می نمايد.سوئيچ ها معمولا" در لايه دوم (Data layer) مدل OSI فعاليت می نمايند.در لايه فوق امکان استفاده از آدرس های ) MAC آدرس ها ی فيزيکی ) وجود دارد.

سوئيچ های مبتنی بر بسته های اطلاعاتی بمنظور مسيريابی ترافيک موجود در شبکه از سه روش زير استفاده می نمايند.
Cut-Through
Store-and-forward
Fragment-free

سوئيچ های Cut-through ، بلافاصله پس از تشخيص بسته اطلاعاتی توسط سوئيچ ، آدرس MAC خوانده می شود. پس از ذخيره سازی شش بايت اطلاعات که شامل آدرس می باشند ، بلافاصله عمليات ارسال بسته های اطلاعاتی به گره مقصد آغاز می گردد.

سوئيچ های store-and-forward ، تمام بسته اطلاعاتی را در بافر مربوطه ذخيره و عمليات مربوط به بررسی خطاء ( CRC) و ساير مسائل مربوطه را قبل از ارسال اطلاعات انجام خواهند داد. در صورتيکه بسته اطلاعاتی دارای خطاء باشد ، بسته اطلاعاتی دور انداخته خواهد شد. .در غيراينصورت ، سوئيچ با استفاده از آدرس MAC ، بسته اطلاعاتی را برای گره مقصد ارسال می نمايد. اغلب سوئيچ ها از ترکيب دو روش گفته شده استفاده می نمايند. در اين نوع سوئيچ ها از روش cut-through استفاده شده و بمحض بروز خطاء از روش store-and-forward استفاده می نمايند.

يکی ديگر از روش های مسيريابی ترافيک در سوئيچ ها که کمتر استفاده می گردد ، fragment-free است . روش فوق مشابه cut-through بوده با اين تفاوت که قبل از ارسال بسته اطلاعاتی 64 بايت آن ذخيره می گردد. سوئيچ های LAN دارای مدل های متفاوت از نقطه نظر طراحی فيزيکی می باشند. سه مدل رايج

Shared memory: اين نوع از سوئيچ ها تمام بسته های اطلاعاتی اوليه در بافر مربوط به خود را ذخيره می نمايند. بافر فوق بصورت مشترک توسط تمام پورت های سوئيچ ( اتصالات ورودی و خروجی ) استفاده می گردد. در ادامه اطلاعات مورد نظر بکمک پورت مربوطه برای گره مقصد ارسال خواهند شد.

Matrix: اين نوع از سوئيچ ها دارای يک شبکه داخلی ماتريس مانند بوده که پورت های ورودی و خروجی همديگر را قطع می نمايند. زمانيکه يک بسته اطلاعاتی بر روی پورت ورودی تشخيص داده شد ، آدرس MAC آن با جدول lookup مقايسه تا پورت مورد نظر خروجی آن مشخص گردد. در ادامه سوئيچ يک ارتباط را از طريق شبکه و در محلی که پورت ها همديگر را قطع می کنند ، برقرار می گردد.

Bus Architecture: در اين نوع از سوئيچ ها بجای استفاده از يک شبکه ( تور) ، از يک مسير انتقال داخلی ( Bus) استفاده و مسير فوق با استفاده از TDMA توسط تمام پورت ها به اشتراک گذاشته می شود. سوئيچ های فوق برای هر يک از پورت ها دارای يک حافظه اختصاصی می باشند.

از سوئیچ‌ها معمولا در شبکه‌های کوچکی که فقط دارای یک هاب می‌باشند، استفاده نمی‌شود، بلکه در شبکه‌های بزرگ‌تر به جای پل و مسیریاب به کار می‌روند. اگر در یک شبکه تجاری بزرگ متشکل از یک بک‌بون و تعدادی سگمنت، به جای مسیریاب‌های موجود در شبکه، سوئیچ بگذارید تغییر اساسی در بازدهی شبکه به وجود می‌آید.

اگر در این شبکه از مسیریاب استفاده شود، بک‌بون باید ترافیک تولید شده توسط همه سگمنت‌ها را حمل کند، در نتیجه حتی اگر از رسانه‌ای سریع‌تر از رسانه‌ سگمنت‌ها استفاده کند، ترافیک بالایی خواهد داشت. اما اگر در همین شبکه به جای مسیریاب از تعدادی سوئیچ استفاده شود که همگی مانند شکل ۳.۵ به نوبه خود به سوئیچ سریع بک‌بون متصل شده‌اند، هر یک از کامپیوترها می‌توانند یک کانال اختصاصی بین خود و یک کامپیوتر دیگر باز کند گرچه این کانال ممکن است از چندین سوئیچ بگذرد. در یک شبکه پیچیده راه‌های متفاوتی برای استفاده از یک سوئیچ وجود دارد؛ در واقع مجبور نیستند که یکباره همه هاب‌ها و مسیریاب‌ها را با سوئیچ جایگزین کنید. به عنوان مثال می‌توانید همه هاب‌های شبکه را به جای چند مسیریاب به یک سوئیچ چند پورت متصل کنید. به این صورت کارایی ترافیک بین شبکه‌ای بالا می‌رود.

از طرف دیگر اگر در شبکه شما ترافیک داخل شبکه‌های محلی از ترافیک بین آنها بالاتر است می‌توانید بدون دست زدن به شبکه بک‌بون، هاب‌های متصل‌کننده کامپیوترهای داخل هر شبکه محلی را با یک سوئیچ عوض کنید، تا کامپیوترهای داخل شبکه محلی از پهنای باند بالاتری برخوردار شوند (در واقع به این صورت پهنای باند بین آنها اختصاصی است و به اشتراک گذاشته نمی‌شود). مسئله‌ای که در یک شبکه بزرگ در نتیجه تعویض همه مسیریاب‌ها با سوئیچ به وجود می‌آید اینست که به جای چند دامنه بخش کوچک، یک دامنه پخش بسیار بزرگ به وجود می‌آید. اما مسئله برخورد دیگر وجود ندارد چون تعداد برخوردها بسیار کم می‌شود. معهذا، سوئیچ‌ها همه پیغام‌های پخشی را که توسط کامپیوترهای شبکه تولید می‌شوند به بقیه کامپیوترهای دیگر می‌فرستند و در نتیجه بدون هیچ فایده‌ای تعداد زیادی بسته توسط کامپیوترها باید پردازش شود.

برای رفع این مشکل چندین راه وجود دارد که به عنوان نمونه می‌توان موارد زیر را در نظر گرفت: • LANهای مجازی (VLAN): با استفاده از VLAN می‌توانید روی یک شبکه سوئیچ شده، تعدادی زیرشبکه (subnet) ایجاد کنید. شبکه فیزیکی هنوز سوئیچ شده باقی می‌ماند، اما به این روش مدیران شبکه می‌توانند آدرس سیستم‌هایی که به یک زیرشبکه معینی تعلق دارند را مشخص کنند. این سیستم‌ها می‌توانند هر جایی در شبکه باشند چون زیرشبکه به طور مجازی پیاده می‌شود و محدود به آرایش فیزیکی شبکه نمی‌باشد.

وقتی کامپیوتری که روی یک زیرشبکه خاص قرار دارد یک پیغام پخش می‌فرستد، آن بسته فقط به کامپیوترهای موجود در آن زیرشبکه منتقل می‌شود نه اینکه روی کل شبکه منتشر شود. ارتباط بین زیرشبکه‌ها می‌تواند به صورت مسیردهی یا سوئیچ شده باشد، اما ترافیک داخل یک VLAN سوئیچ می‌شود.

• سوئیچینگ لایه ۳: این روش بر مبنای مفهوم VLAN می‌باشد با این تفاوت که مسیردهی مورد نیاز بین VLANها را به حداقل می‌رساند. وقتی ارتباط بین سیستم‌های موجود در VLANهای مجزا لازم است، یک مسیریاب مسیری را بین این دو سیستم برقرار می‌کند و سپس سوئیچ‌ها کنترل را به دست می‌گیرند. به این صورت فقط زمانی که واقعا نیاز باشد، مسیردهی انجام می‌شود